Choroby
  • Indeks chorób
  • Podejście statyst.
  • Katalog firm




  •  
    Strona główna Wyślij do nas list... home_mail.jpg
    Choroba
    Depresja

    OPIS: depresja pojawia się, gdy ktoś dozna tak znacznej frustracji i złości, że nie może sobie z nimi poradzić; poziom frustracji lub złości, z którym człowiek sobie radzi, jest osobniczo zmienny; skutkiem przekroczenia tego poziomu są nieprawidłowe zależności między receptorami a neuroprzekaźnikami w synapsach, głównie w układzie limbicznym mózgu; receptory presynaptyczne wpływają głównie na gromadzenie, uwalnianie i wychwyt zwrotny neuroprzekaźnika;

    • dwubiegunowe zaburzenia nastroju: obecność epizodów maniakalnych i depresyjnych,
    • jednobiegunowe zaburzenia nastroju: obecne jedynie epizody depresyjne.

    Częstość występowania: ocenia się, że na wystąpienie w jakimś momencie życia wyraźnego epizodu depresyjnego narażonych jest 5-20% populacji

    Wiek: 

    • zaburzenia dwubiegunowe: średni wiek zachorowania - 30 lat,
    • zaburzenia jednobiegunowe: średni wiek zachorowania - 40 lat.

    Płeć: częściej u kobiet.

    OBJAWY: 

    • obniżenie nastroju,
    • istnieje prawdopodobieństwo depresji, gdy obniżeniu nastroju towarzyszą przynajmniej cztery z poniższych objawów:
      • zaburzenia apetytu - z ubytkiem lub przyrostem masy ciała (jedzenie lub picie może wynikać z nudy lub z innych przyczyn nie związanych z apetytem),
      • zaburzenia snu - bezsenność lub nadmierna senność,
      • zła tolerancja wysiłku - nasilenie zmęczenia nie jest proporcjonalne do ilości wydatkowanej energii,
      • spowolnienie lub pobudzenie psychoruchowe (wycofanie lub niepokój i drażliwość),
      • brak zainteresowania przyjemnościami, obniżone potrzeby seksualne, nieodczuwanie przyjemności w sytuacjach uprzednio przyjemnych,
      • obniżona samoocena - pretensje do siebie, nadmierne poczucie winy,
      • utrudnienie koncentracji, zła pamięć, niezdecydowanie,
      • myśli samobójcze; czasami powrót aktywności związany z poprawą stanu chorego umożliwia zaplanowanie i niekiedy dokonanie samobójstwa.

    PRZYCZYNY: 

    • obniżona synteza neuroprzekaźników,
    • wzmożony rozpad neuroprzekaźników,
    • wzrost wychwytu zwrotnego neuroprzekaźników,
    • niedobór poszczególnych neuroprzekaźników powoduje różne typy depresji, mianowicie niedobór noradrenaliny powoduje przygnębienie i spowolnienie, a niedobór serotoniny -drażliwość, agresywność i myśli samobójcze.

    CZYNNIKI RYZYKA: 

    • kobiety są bardziej narażone na wystąpienie depresji niż mężczyźni,
    • obciążający wywiad rodzinny (depresja, samobójstwo, alkoholizm, nadużywanie innych substancji psychoaktywnych),
    • obecność przewlekłej choroby, a zwłaszcza wielu chorób,
    • migrenowe bóle głowy,
    • bóle pleców,
    • ból przewlekły,
    • świeży zawał serca,
    • choroba wrzodowa,
    • bezsenność,
    • sytuacje stresowe,
    • okres dojrzewania,
    • wiek podeszły,
    • przejście na emeryturę,
    • dzieci z zaburzeniami zachowania, zwłaszcza z nadmierną aktywnością.

    DALSZE POSTĘPOWANIE DIAGNOSTYCZNE: 

    • skala samooceny depresji Zunga,
    • inwentarz depresji Becka,
    • inne testy przesiewowe (ogólny kwestionariusz stanu zdrowia, skala oceny depresji,
    • rozpoznanie depresji wynika przede wszystkim z oceny stanu klinicznego i wymaga umiejętnego uzyskania danych o funkcjonowaniu rodzinnym, zawodowym i społecznym.

    TRYB LECZENIA: ambulatoryjny, natomiast w przypadku stanów ciężkich ze skłonnością do samobójstw proponuje się leczenie szpitalne.

    LECZENIE OGÓLNE: 

    • psychoterapia pomaga pacjentowi uporać się z problemami powodowanymi przez depresję; innym sposobem pomocy w radzeniu sobie z problematyką samobójstwa, relacji międzyludzkich i problemami socjalnymi jest poradnictwo indywidualne,
    • należy zastosować właściwy lek,
    • stosować właściwe dawki,
    • podawać właściwy lek należycie długo.

    AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA: bez ograniczeń.

    DIETA: nie ma leczenia dietetycznego.

    INFORMACJA DLA CHOREGO: 

    • wnikliwe omówienie leczenia farmakologicznego,
    • rozważyć skierowanie do grupy wsparcia,
    • podkreślić konieczność długotrwałego leczenia i kontrolnych wizyt,
    • zalecić lekturę publikacji przeznaczonych dla chorych na depresję,
    • skontaktować się z miejscowymi grupami wsparcia.

    MONITOROWANIE PACJENTA: 

    • kontrolna wizyta w ciągu 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia; podczas tej wizyty pacjent prawdopodobnie nie będzie się czuł o wiele lepiej,
    • podczas wizyt kontrolnych należy oceniać nasilenie objawów ubocznych i efektywność leczenia oraz ustalić dawkę leku,
    • wizyty kontrolne co 2 tygodnie do czasu uzyskania poprawy; jeśli leczenie jest właściwe, to poprawa powinna nastąpić w ciągu 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia depresji,
    • następnie wizyty kontrolne co 3 miesiące,
    • należy wyjaśnić pacjentowi, że leczenie musi być kontynuowane nawet po uzyskaniu poprawy,
    • leczenie powinno trwać przynajmniej od 6 miesięcy do 2 lat; dłużej u osób z depresją w wywiadzie rodzinnym i u bardzo młodych.

    POWIKŁANIA: 

    • samobójstwo,
    • brak poprawy.

    PRZEBIEG CHOROBY I ROKOWANIE: jest to jedno ze schorzeń najbardziej podatnych na leczenie, ponieważ jeśli utrafi się we właściwy lek i zastosuje właściwą dawkę, można niemal zagwarantować pacjentowi poprawę.



    W naszym serwisie wykorzystujemy pliki cookies w celach reklamowych, statystycznych i do personalizacji stron. Możesz wyłączyć używanie plików cookies w przeglądarce internetowej jednak może to uniemożliwić poprawne działanie witryny.

    Niniejszy serwis nie ma charakteru konsultacyjnego. Nie zastępuje porady lekarskiej. Autorzy, konsultanci i wydawcy serwisu nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za błędy czy konsekwencje wynikające z zastosowania informacji dostępnych w tym serwisie.