OPIS: 

• skręcenie stawu oznacza całkowite lub częściowe uszkodzenie aparatu więzadłowego stawu w obrębie samego więzadła albo w miejscu jego przyczepu do kości; wyróżnia się skręcenia stopnia l, II, III; stopień l i II obejmuje uszkodzenia niecałkowite, różniące się głębokością; stopień III oznacza całkowite przerwanie ciągłości aparatu więzadłowego; podstawą rozpoznania jest badanie fizykalne,
• naderwanie (lub zerwanie) oznacza częściowe lub całkowite przerwanie ciągłości mięśnia lub ścięgna,
• naderwania i zerwania mięśni i ścięgien zazwyczaj mają charakter urazów z przeciążenia, podczas gdy skręcenia stawów powstają zwykle w następstwie gwałtownego urazu (upadku, działania dźwigni, wypadku komunikacyjnego).

Częstość występowania: ocenia się, że urazy tego typu, włączając w to urazy kończyn dolnych, górnych i kręgosłupa, zdarzają się wcześniej czy później w przebiegu kariery sportowej aż u 80% lekkoatletów.

Wiek:

• skręcenie stawów - w każdym wieku u osób aktywnych fizycznie,
• naderwania mięśni i ścięgien - zwykle pomiędzy 15-40 rokiem życia.

Płeć: częściej u mężczyzn.

OBJAWY: 

• obrzęk,
• ból,
• zaczerwienienie i wybroczyny,
• bolesność uciskowa,
• zaburzenie chodu w przypadku poważniejszych urazów,
• ograniczenie zakresu ruchów w stawie,
• niestabilność stawu.

PRZYCZYNY: 

• upadki,
• wypadki komunikacyjne,
• urazy bezpośrednie,
• nadmierne obciążenie wysiłkiem fizycznym lub niewystarczająca rozgrzewka z ćwiczeniami rozciągającymi przed intensywnym treningiem,
• słabe wytrenowanie.

CZYNNIKI RYZYKA: 

• niewłaściwe obuwie sportowe,
• nieumiejętny lub zbyt forsowny trening.

TRYB LECZENIA: ambulatoryjny.

TRYB LECZENIA: 

• zebranie wywiadu i badanie przedmiotowe; leczenie ukierunkowane na najpoważniejsze z podejrzewanych obrażeń,
• uniesienie kończyny, zimne okłady, ucisk,
• bandaż elastyczny (w cięższych przypadkach - opatrunek Jonesa),
• unieruchomienie gipsowe w razie skręcenia III stopnia - może też być potrzebna rekonstrukcja operacyjna zerwanych więzadeł,
• unieruchomienie próżniowe jest bardzo skuteczne, zapewnia stabilne unieruchomienie i chroni przed bólem,
• może powstać konieczność nauczenia się przez pacjenta chodzenia o kulach.

AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA: 

• w ostrych urazach - leżenie w łóżku,
• w poważniejszych przypadkach - fizykoterapia,
• spanie z uniesioną kończyną.

DIETA: obniżenie masy ciała, jeżeli u podłoża urazu leży otyłość.

ZAPOBIEGANIE: 

• rozsądna dbałość o należytą sprawność fizyczną,
• unikanie nadmiernie forsownych ćwiczeń,
• noszenie odpowiedniego rodzaju obuwia sportowego oraz specjalnych ochraniaczy, używanie właściwych przyrządów sportowych,
• świadomość potencjalnego ryzyka związanego z uprawianą dyscypliną sportu,
• właściwe przygotowanie do treningów, rozgrzewka i rozluźnienie mięśni po ćwiczeniach.

POWIKŁANIA: 

• przewlekła niestabilność stawu,
• zwyrodnienie stawu.

PRZEBIEG CHOROBY I ROKOWANIE: przy odpowiednim leczeniu i nieobciążaniu chorej kończyny powrót jej sprawności może nastąpić po 6-8 tygodniach lub nawet później, zależnie od stopnia ciężkości obrażeń.